Wbrew panującym w społeczeństwie mitom na temat dysleksji, nie jest to jednolite zaburzenie uczenia się. Posiada ona kilka rodzajów, które różnią się między sobą objawami i dziedziną uczenia się, którą zakłócają. Dysleksja wiąże się z zaburzeniami percepcji wzrokowej, słuchowej i integracji percepcyjno-motorycznej. Terminu „dysleksja” stosuje się również w węższym znaczeniu do trudności związanych z czytaniem.
Dzieci z dysortografią mają trudności z poprawnym pisaniem, używaniem poprawnej ortografii i interpunkcji nawet jeśli znają ich zasady. Pozostałe rodzaje dysleksji to dysgrafia, polegająca na zniekształceniu odręcznego pisma albo dyskalkulia – zaburzenie polegające na trudnościach związanych z obliczaniem wyników działań matematycznych, trudnościach w rozpoznawaniu symboli arytmetycznych, a także ogólnymi problemami z analizowaniem i dedukcją związaną z matematyką. To zaburzenie dotyka około 6 do 10 procent społeczeństwa, chociaż jest rzadko diagnozowana. Z kolei dyspraksja to trudności w wykonywaniu prawidłowych ruchów.
Według innej klasyfikacji, wyróżnia się dysleksję typu wzrokowego, w której występują zaburzenia percepcji wzrokowej i pamięci wzrokowej, dysleksję typu słuchowego, dysleksję integracyjną. W dysleksji wzrokowej osoba ją posiadająca ma trudności w zapamiętaniu liter, myli je, może mieć również trudności z korzystaniem z mapy i z nauką geometrii. Dysleksja typu słuchowego objawia się trudnościami w rozpoznawaniu głosek, a przy pisaniu ze słuchu litery mogą zostać pominięte, przestawione lub niepotrzebnie dodane. Dysleksję integracyjną wyróżnia się w sytuacji, kiedy poszczególne funkcje co prawda nie są zakłócone, ale zaburzona jest ich koordynacja. Jeśli zaburzenie łączy cechy trzech powyższych dysleksji, jest nazywane dysleksją typu mieszanego.
Niekiedy rozróżnia się dysleksję ze względu na to, która półkula mózgu dominuje podczas czytania. W ten sposób dysleksja typu P jest związana z niedostateczną aktywnością lewej półkuli mózgu. Dziecko z taką przypadłością można rozpoznać o tym, że czyta bardzo wolno, ale popełnia mało błędów. Odwrotnie działa dysleksja typu L – przy dominującym działaniu lewej półkuli uczeń może i czyta szybko, ale popełnia dużo błędów.
Sklasyfikowanie dysleksji nie jest proste, gdyż często łączy ona więcej niż jedno zaburzenie. Jest ona często trudna do zdiagnozowania, gdyż bywa mylona przez rodziców z lenistwem albo niechęcią dziecka do nauki. Diagnozę da się postawić dopiero wówczas, gdy dziecko ukończy dziewięć lat. Dysleksji nie można wyleczyć całkowicie, jednak poprzez odpowiednie i systematyczne ćwiczenia można zapanować nad jej objawami. Własnie dlatego wczesne zdiagnozowanie dysleksji jest bardzo istotne. Takie rozpoznanie przeprowadza się w poradni pedagogiczno-psychologicznej.
Stwierdzona i udokumentowana dysleksja pozwala uczniowi na korzystanie z specjalnych wytycznych oceniania jego pracy podczas egzaminów, w tym podczas egzaminu maturalnego. Ćwiczenia pozwalają częściowo opanować zaburzenie, niezbędne jest podczas nich wsparcie, cierpliwość i zrozumienie w stosunku do dziecka, gdyż wbrew mitom, dysleksja nie jest przejawem ani lenistwa, ani złośliwości oraz nie jest od niego zależna. Terapia pod okiem specjalisty jest długofalowa i polega na stopniowym udoskonalaniu zaburzonych funkcji poprzez odpowiednio dobrane ćwiczenia oraz wspieraniu dziecka w jego problemach. Z pewnością nie należy ich lekceważyć, gdyż może odbić się to nie tylko na wynikach dziecka w szkole, ale i na nim samym.
