Dyskalkulia to zaburzenie, które ujawnia się już w najmłodszych latach dziecka. Choroba ta polega na posiadaniu trudności w rozwiązywaniu zadań matematycznych, jak również przyswajaniu wiadomości i umiejętności związanych ze światem liczb, cyfr czy figur geometrycznych. Dyskalkulia to schorzenie pochodzenia biologicznego i skutkują zaburzeniami rozwojowymi młodego człowieka. Osoby borykające się z zaburzeniem posiadają problemy przede wszystkim wykonywaniu działań i zadań związanych z obliczaniem, dodawaniem, odejmowaniem, mnożeniem, dzieleniem, mylą cyfry i znaki matematyczne, Warunkiem rozpoznania dyskalkulii jest brak oznak zaburzeń emocjonalnych u dziecka, zmęczenia, choroby fizycznej czy braków w wiedzy i niechęci przyswajania wiadomości.
Jakie objawy dyskalkulii mogą wskazywać na rozwój zaburzenia? Jak zachowuje się dziecko, u którego może pojawiać się ten problem? Jakie przyczyny mogą spowodować wadę rozwojową? Jak postępować w przypadku terapii związanej z dyskalkulią?
Widoczne objawy rozwijającej się dyskalkulii można wychwycić już w wieku wczesnodziecięcym. Podczas gdy choroba nie jest leczona i minimalizowana, mogą się one nasilać, powodując wiele szkód zarówno psychicznych, jak i społeczno-wychowawczych.
Do głównych objawów zaburzenia można zaliczyć:
- brak lub zakłócenia w wyobraźni przestrzennej,
- trudność w określaniu położenia obiektów, przedmiotów,
- problem z wykonywaniem podstawowych działań matematycznych,
- nieumiejętność grupowania i chronologicznego układania obiektów,
- mylenie figur geometrycznych,
- błędne odczytywanie liczb i cyfr,
- nieumiejętność rozwiązywania zadań z treścią,
- problem z koncentracją,
- częste zapominanie zaplanowanych działań,
- długotrwałe liczenie na palcach,
- nieumiejętność lub trudność korzystania z kalkulatora lub klawiatury,
- trudności w czytaniu map,
- wtórny zanik myślenia matematycznego i logicznego,
- wiele innych.
Objawy dyskalkulii można podzielić na dwa rodzaje. Pierwsze z nich dotyczą życia codziennego i można je zauważyć jeszcze przed nauką szkolną. Inne objawy ściśle powiązane są z wykonywaniem działań matematycznych, a do ich określenia młody człowiek powinien być odpowiednio przygotowanym dydaktycznie. Zakres wiedzy i problemów z wykonywaniem elementarnych działań, możliwy jest do wykrycia dopiero w wieku szkolnym, około 10 -11 roku życia. Wymienione objawy dyskalkulii, należy taktować poważnie, a pierwsze oznaki zaburzeń, powinny być dokładnie i fachowo przeanalizowane. Wczesne wykrycie zaburzenia, daje możliwość podjęcia szybkiej i skutecznej terapii rozwojowej.
Co może wpływać na zaburzania związane z dyskalkulią?
Głównym podłożem choroby jest uwarunkowanie genetyczne. To od niego najczęściej zależy, czy młody człowiek będzie wykazywał trudności w nauce matematyki. Ponieważ zdolności matematyczne, jak i inne predyspozycje są cechami wrodzonymi, można spodziewać się, iż dzieci dyslektyków, osób z dyskalkulią i innymi tego rodzaju zaburzeniami, również „przejmą” te trudności.
Jak powinna wyglądać terapia?
Ćwiczenia, które mogą pomóc w nauce, jak również odnaleźć się w realnym świecie powinny być wykonywane regularnie. Ich wszechstronność powinna obejmować wiele obszarów, a głównymi zadaniami powinno być:
- częste robienie zakupów, odliczanie pieniędzy, gromadzenie produktów,
- wspólne gotowanie, mieszanie składników, grupowanie ich,
- dzielenie produktów, krojenie jabłka, ciasta lub obdzielanie cukierkami,
- zabawy matematyczne podczas spaceru, odliczanie samochodów w jednym kolorze, liczenie drzew, określanie figur geometrycznych w przyrodzie itp.
