Słowo dysleksja bardzo często pada w kontekście podstawowych problemów szkolnych. Co to jest dysleksja? Jest to schorzenie mające miejsce w momencie, gdy dziecko zaczyna mieć problemy z nauką czytania i pisania, choć jego rozwój intelektualny przebiega prawidłowo. O dysleksji, jako schorzeniu zaczęto poważnie dyskutować w środowiskach naukowych pod koniec lat 60 ubiegłego wieku.
Czym jest dysleksja?
Podstawowymi oznakami dysleksji jest brak umiejętności odróżniania dźwięków ani kształtów, niedostrzeganie różnić w pisowni poszczególnych wyrazów, co przekłada się na popełnianie dużej ilości błędów ortograficznych. Często dzieci z dysleksją postrzegane są za mniej zdolne lub nawet leniwe. Jest to schorzenie, które należy poddawać systematycznej terapii. Zaniedbanie tej kwestii może przekładać się na postępujące problemy w nauce. Dysleksja to pojęcie, które można definiować na dwa sposoby. Pierwsze z nich to ogólne pojęcie obejmuje swoim zasięgiem dodatkowe schorzenia: dysgrafię, dysortografię, dyskalkulię. Dysleksja w wąskim znaczeniu oznacza problemy w nauce czytania. Objawia się myleniem przez dziecko literek, przestawianiem głosek, bardzo wolnym tempem czytania. Dziecko często czyta pierwszą część wyrazu, drugą zaś zgaduje.
Dysleksja rozwojowa charakteryzuje się trudnościami w uczeniu się. Ma ona miejsce już od momentu urodzenia. Problem ten pojawia się również u dzieci prawidłowo rozwijających, osiągających bardzo wysokie wyniki w nauce. Nie należy więc schorzenia kojarzyć z problemem w rozwoju dziecka. Pierwsze objawy dysleksji są zauważalne już w wieku wczesnodziecięcym. Dysleksja rozwojowa może zostać oficjalnie rozpoznana około 10 roku życia. Wcześniej mowa jest jedynie o poważnych podejrzeniach. Objawami mogącymi świadczyć o przyszłej dysleksji jest na przykład problem z zapinaniem guzików, wiązania sznurowadeł. Nawet unikanie raczkowania może oznaczać przyszłą dysleksję.
W okresie przedszkolnym i wczesnoszkolnym jednoznaczne stwierdzenie dysleksji jest niemożliwe, ale gdy podejrzenia są poważne, dopuszczalne jest rozpoczęcie terapii. Najlepiej, jeśli tego zadania podejmie się osoba odpowiednio przeszkolona w tym zakresie. Najczęściej jest to pedagog lub psycholog. Terapia zmniejszy trudności w nauce.
Szybkie rozpoznanie problemów dyslektycznych ma duże znaczenie dla dalszej terapii. Im szybciej terapia się rozpocznie, tym lepsze efekty przyniesie. Niesłuszny jest pogląd mówiący, że dziecko samo wyrośnie z tego problemów, że są one przelotne. Nie należy lekceważyć dysleksji. Duża w tym rola rodziców oraz nauczycieli w szkołach podstawowych. Dziecko jak najszybciej powinno trafić do specjalisty w poradni psychologiczno-pedagogicznej. Zdiagnozowanie dysleksji opiera się na badaniach przeprowadzanych w formie testów.
Do testów należy zaliczyć badania logopedyczne, laryngologiczne, pediatryczne. Jeśli dysleksja zostanie potwierdzona badaniami, dziecku wystawiane jest specjalne zaświadczenie. Dzięki niemu nie będzie ono oceniane przez pryzmat popełnianych błędów ortograficznych, na egzaminach otrzyma więcej czasu na rozwiązanie zadań. Zadaniem rodziców jest ciągła praca z dzieckiem nad ortografią. Służy do tego szereg ćwiczeń, które pomagają dziecku radzić sobie ze swoimi problemami. Są one oparte na zabawie, dlatego nie są traktowane przez najmłodszych jako przymus. Do najpopularniejszych ćwiczeń można zaliczyć opowiadanie historii widocznej w obrazkach, gra w scrabble, gra w domino obrazkowe czy też rysowanie obrazków z pamięci, dobieranie w pary takich samych obrazków.
