Elementarz dla dzieci z dysleksją

0
1470
elementarz dla dzieci z dysleksją

Dysleksja (z greckiego „dys”, czyli „nie” oraz „lexis”, czyli „czytanie”) to zaburzenie rozwojowe przejawiające się w wyjątkowo specyficznych trudnościach w nauce czytania i pisania. Definicja dysleksji rozwojowej została utworzona dopiero w 1968 roku przez Światową Federację Neurologów. Ta krótka definicja głosi, że dysleksja rozwojowa to „zaburzenie manifestujące się w trudnościach w nauce czytania i pisania przy stosowaniu standardowych metod nauczania i inteligencji na poziomie co najmniej przeciętnym oraz sprzyjających warunkach społeczno-kulturowych” i w dość prosty sposób tłumaczy czym jest to wyjątkowo złożone zaburzenie. Mimo, że definicja dysleksji pojawiła się dopiero pod koniec lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku, to pierwsze wzmianki o niej zaczęły pojawiać się jeszcze w poprzednim wieku. Po raz pierwszy dysleksja zaczęła być opisywana w książkach na przełomie XIX i XX wieku.

Dysleksja u dzieci

Dysleksja rozwojowa może być w obecnych czasach diagnozowana przez lekarza również w sytuacjach kiedy dziecko posiada inteligencję niższą niż przeciętna.

Przyczyn występowania dysleksji u dzieci jest bardzo wiele. W dzisiejszych czasach przeważa teoria podparta badaniami głosząca, że dysleksja może mieć podłoże genetyczne. Chodzi tu oz miany zachodzące w genie DCDC2, który zlokalizowany jest na 6 chromosomie u człowieka. Oczywiście podejrzewa się również inne geny, które mogą być odpowiedzialne za występowanie dysleksji rozwojowej. Mówi się tu najczęściej o genie 1, 2, 3 i 15. Już w 1950 roku przeprowadzono pierwsze badania, które miały wykryć tę zależność między nieprawidłowymi genami, a występowaniem dysleksji.

Według badania przeprowadzonego przez niemieckie centrum badań Gerd Schulte-Körne, dysleksja rozwojowa jest zaburzeniem, które jest dziedziczone z pokolenia na pokolenie. Badania z ośrodka wykazały, że prawdopodobieństwo, że odziedziczymy trudności w czytaniu po osobie, która była dyslektykiem, to aż 60 procent. W przypadku dziedziczenia problemów z ortografią, ta szansa jest jeszcze większa i wynosi od 70 do nawet 80 procent.

Istnieje również wiele typów dysleksji. Do tych najlepiej znanych i najczęściej wymienianych w licznych opracowaniach naukowych zaliczyć można dysleksję typu wzrokowego, dysleksję typu słuchowego, dysleksję integracyjną i dysleksję typu mieszanego. Oprócz tego istnieje kilka odmian dysleksji. Mowa tu o dysortografii która przejawia się w trudnościach z pisaniem, dysgrafii powodująca w największym skrócie brzydkie pismo, dyskalkulii która powoduje duże problemy w rozwiązywaniu nawet najprostszych zadań matematycznych oraz o dysfonii polegającej na cichym i niewyraźnym mówieniu przez osobę, która dysfonię posiada.

Dysleksję u dzieci można oczywiście (a także powinno) leczyć. Dziecko u którego odpowiedni lekarz z poradni psychologiczno-pedagogicznej wykryje występowanie dysleksji, powinno w szkole i domu wykonywać odpowiednie ćwiczenia podczas których będzie ćwiczyło pisanie i czytanie. Oprócz tego dzieci z dysleksją rozwojową powinny mieć w szkole indywidualne nauczanie z przeszkolonym nauczycielem. Na takich luźniejszych indywidualnych zajęciach dziecko z dysleksją jest mniej skrępowane i łatwiej mu się uczyć i skupić niż w obecności kolegów z klasy, którzy potrafią nałożyć na takie dziecko nierzadko wielką presję.

Kupno odpowiednich materiałów dydaktycznych takich jak elementarz dla dzieci z dysleksją, klocki czy puzzle to również bardzo ważny element odpowiedniej terapii, która ma na celu zmniejszenie u dziecka jego problemów z pisaniem i czytaniem.

PODZIEL SIĘ
Poprzedni artykułObjawy dysortografii
Następny artykułOrzeczenie o dysleksji

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here